Tanzaniaanse bruiloft en meer...
Blijf op de hoogte en volg Tineke en Anne
03 December 2014 | Tanzania, Mikumi
Lieve allemaal,
Zoals we schreven in onze vorige blog waren we door Monica, een verloskundige, uitgenodigd voor een bruiloft. De bruiloft was van haar nicht, die bij haar in huis woonde. Zij trouwde met een man die ook bij het St. Kizito Hospital werkt. Zaterdag was de bruiloft, echt een fantastische dag! Vrijdag hadden we onze genaaide broeken op maat opgehaald, deze hadden we laten maken van kitenges (doeken die iedereen heeft hier), dus zaterdag was de perfecte dag om deze voor het eerst te dragen. Om twee uur werden we verwacht bij Monica haar huis. Na een goede maaltijd en wederom een Afrikaans anderhalfuurtje wachten vertrokken we naar de kerk. Vlak voordat we vertrokken sloot Marijke (de co-assistent) bij ons aan, zij was een uur daarvoor aangekomen in Mikumi en had dus een goede eerste dag! Toen iedereen bij de kerk was kwam de bruid uit de versierde auto en liep ze samen met de bruidegom onder het genot van een hoop muziek en gezang de kerk in. Wij liepen direct achter haar en mochten op de eerste(!!) rij zitten. Hierna volgde een hoop gebeden, gepraat en gezang. En wauw wat was het koor fantastisch! De mensen in het koor gingen helemaal uit hun dak! Het was ontzettend swingend en zo leuk om te zien! Elk liedje was weer een feest! We moesten vaak staan, zitten, op de knieën en weer staan. We deden Monica gehoorzaam na. Soms duurde het wel een beetje lang, maar zodra het koor weer begon te zingen maakte dat het meteen goed. Na het Ja-woord en de ringen liepen we weer met z’n allen naar buiten en werd er een familiefoto gemaakt op de trap. Op een gegeven moment riep Joseph ons en trok hij ons mee aan onze mouw. We snapte niet wat we moesten doen, maar op een gegeven moment kregen we het door. We moesten bij de familiefoto op! Op de eerste rij naast het bruidspaar! Haha niet te geloven toch! Daarna reden we weg met een hele stoet auto’s. Voorop de stoet was een open kar waar muzikanten op aan het spelen waren. We reden een extra rondje en eindigde bij TanSwiss. Een luxe restaurant hier, waar de trouwfoto’s gemaakt werden. Hierna hadden we een halfuurtje om ons op te frissen en begon deel twee van de bruiloft.
Het feest was in een zaaltje van de Veta, een hotel/restaurant vlakbij het ziekenhuis. In de zaal was er een heel kitsch versierd (incl. knipperende lampjes) podium waarop het bruidspaar en hun ‘hulpjes’ plaats mochten nemen. De hele dag had het bruidspaar twee mensen bij zich die ervoor zorgden dat zweetdruppels weggedept werden en de jurk omhoog gehouden werd. In de rest van de zaal stonden sfeervolle houten tafels en plastic stoelen waar wij mochten zitten. Er stond keiharde muziek aan en er was een vrouw die de hele avond alles aan elkaar praatte waardoor een gesprek met anderen niet echt mogelijk was. Maar er was genoeg te zien om ons heen! Alle cadeaus die gegeven werden, werden al dansend aangeboden. Ook wij, stijve harken, moesten onszelf dus even voor lul zetten. Uiteraard werd alles gefilmd en moesten de blanken nog een keertje extra op de foto, alsof het al niet erg genoeg was…. Het was geweldig om te zien dat alle mannen op de bruiloft helemaal los gingen op de ‘dansvloer’, ook de vrouwen deden mee al hadden sommigen daarvoor toch net een glaasje te veel op. Naarmate de avond vorderde gleden de zenuwen duidelijk van het bruidspaar af, want eindelijk kwam er een lach op hun gezicht.
Rond 12 uur, net toen we besloten hadden om naar huis te gaan, kwam dan toch nog het avondeten waar we al de hele avond op hadden gewacht. We mochten absoluut het eten niet overslaan dus hebben we de dubieuze maaltijd opgegeten met onze handen. Hierna zijn we wel naar huis gegaan, maar wat was het een belevenis!
Nadat we zondag heerlijk hebben gezwommen en gegeten bij Tan-Swiss, was het weekend alweer om en begon er een nieuwe stageweek. Eindelijk hebben we de eerste bevallingen écht zelf kunnen doen, via “the Dutch way”zoals we dan altijd aankondigen aan de verloskundigen. Nog steeds zijn er bevallingen waarbij we vooraf al (juist) inschatten dat ze het waarschijnlijk over gaan nemen, maar we mogen steeds meer zelf doen.
We hebben al regelmatig moeders aangetroffen die hard ‘nursiiiiii’ riepen en waarbij een stukje van het hoofd al zichtbaar was, kind ontwikkelen/ aanpakken en na 15 minuten zaten we alweer de administratie te doen, alsof er niets gebeurt was! Ondanks dat de kinderen er toch echt op dezelfde manier uit komen, blijven we merken dat we in Afrika zijn, bijvoorbeeld dat moment waarop er tijdens het persen op dat ene kleine stukje hoofd wat zichtbaar is, een vlieg gaat zitten. Of dat er even gebeden wordt wanneer het kind niet snel genoeg geboren wordt. Of dat de vrouwen een halfuur na de bevalling hun spullen pakken en hun doeken gaan wassen...
De communicatie met de artsen en verpleegkundigen gaat over het algemeen best goed, al blijft het wel opletten. Laatst legde een verpleegkundige ons uit waarom ze bepaalde medicijnen aan een zwangere gaf, dit was vanwege zogenaamde “webs”. Daar hadden wij nog nooit van gehoord en dat vond de verpleegkundige dan wel weer vreemd. Een paar dagen later begon ze weer over de webs, aangezien wij nog steeds geen idee hadden wat dat was moesten we dit toch maar eens opzoeken. Dus even gevraagd hoe je dit spelde: w-o-r-m-s.... (mysterie opgelost!)
De komende dagen zullen we ons project hier afronden en hopelijk nog heel wat babies geboren laten worden! In het weekend willen we naar de Udzungwa Mountains gaan om een wandeling te gaan maken langs watervallen (Moeders geen zorgen, we gaan dit keer niet abseilen!)
Zoals we schreven in onze vorige blog waren we door Monica, een verloskundige, uitgenodigd voor een bruiloft. De bruiloft was van haar nicht, die bij haar in huis woonde. Zij trouwde met een man die ook bij het St. Kizito Hospital werkt. Zaterdag was de bruiloft, echt een fantastische dag! Vrijdag hadden we onze genaaide broeken op maat opgehaald, deze hadden we laten maken van kitenges (doeken die iedereen heeft hier), dus zaterdag was de perfecte dag om deze voor het eerst te dragen. Om twee uur werden we verwacht bij Monica haar huis. Na een goede maaltijd en wederom een Afrikaans anderhalfuurtje wachten vertrokken we naar de kerk. Vlak voordat we vertrokken sloot Marijke (de co-assistent) bij ons aan, zij was een uur daarvoor aangekomen in Mikumi en had dus een goede eerste dag! Toen iedereen bij de kerk was kwam de bruid uit de versierde auto en liep ze samen met de bruidegom onder het genot van een hoop muziek en gezang de kerk in. Wij liepen direct achter haar en mochten op de eerste(!!) rij zitten. Hierna volgde een hoop gebeden, gepraat en gezang. En wauw wat was het koor fantastisch! De mensen in het koor gingen helemaal uit hun dak! Het was ontzettend swingend en zo leuk om te zien! Elk liedje was weer een feest! We moesten vaak staan, zitten, op de knieën en weer staan. We deden Monica gehoorzaam na. Soms duurde het wel een beetje lang, maar zodra het koor weer begon te zingen maakte dat het meteen goed. Na het Ja-woord en de ringen liepen we weer met z’n allen naar buiten en werd er een familiefoto gemaakt op de trap. Op een gegeven moment riep Joseph ons en trok hij ons mee aan onze mouw. We snapte niet wat we moesten doen, maar op een gegeven moment kregen we het door. We moesten bij de familiefoto op! Op de eerste rij naast het bruidspaar! Haha niet te geloven toch! Daarna reden we weg met een hele stoet auto’s. Voorop de stoet was een open kar waar muzikanten op aan het spelen waren. We reden een extra rondje en eindigde bij TanSwiss. Een luxe restaurant hier, waar de trouwfoto’s gemaakt werden. Hierna hadden we een halfuurtje om ons op te frissen en begon deel twee van de bruiloft.
Het feest was in een zaaltje van de Veta, een hotel/restaurant vlakbij het ziekenhuis. In de zaal was er een heel kitsch versierd (incl. knipperende lampjes) podium waarop het bruidspaar en hun ‘hulpjes’ plaats mochten nemen. De hele dag had het bruidspaar twee mensen bij zich die ervoor zorgden dat zweetdruppels weggedept werden en de jurk omhoog gehouden werd. In de rest van de zaal stonden sfeervolle houten tafels en plastic stoelen waar wij mochten zitten. Er stond keiharde muziek aan en er was een vrouw die de hele avond alles aan elkaar praatte waardoor een gesprek met anderen niet echt mogelijk was. Maar er was genoeg te zien om ons heen! Alle cadeaus die gegeven werden, werden al dansend aangeboden. Ook wij, stijve harken, moesten onszelf dus even voor lul zetten. Uiteraard werd alles gefilmd en moesten de blanken nog een keertje extra op de foto, alsof het al niet erg genoeg was…. Het was geweldig om te zien dat alle mannen op de bruiloft helemaal los gingen op de ‘dansvloer’, ook de vrouwen deden mee al hadden sommigen daarvoor toch net een glaasje te veel op. Naarmate de avond vorderde gleden de zenuwen duidelijk van het bruidspaar af, want eindelijk kwam er een lach op hun gezicht.
Rond 12 uur, net toen we besloten hadden om naar huis te gaan, kwam dan toch nog het avondeten waar we al de hele avond op hadden gewacht. We mochten absoluut het eten niet overslaan dus hebben we de dubieuze maaltijd opgegeten met onze handen. Hierna zijn we wel naar huis gegaan, maar wat was het een belevenis!
Nadat we zondag heerlijk hebben gezwommen en gegeten bij Tan-Swiss, was het weekend alweer om en begon er een nieuwe stageweek. Eindelijk hebben we de eerste bevallingen écht zelf kunnen doen, via “the Dutch way”zoals we dan altijd aankondigen aan de verloskundigen. Nog steeds zijn er bevallingen waarbij we vooraf al (juist) inschatten dat ze het waarschijnlijk over gaan nemen, maar we mogen steeds meer zelf doen.
We hebben al regelmatig moeders aangetroffen die hard ‘nursiiiiii’ riepen en waarbij een stukje van het hoofd al zichtbaar was, kind ontwikkelen/ aanpakken en na 15 minuten zaten we alweer de administratie te doen, alsof er niets gebeurt was! Ondanks dat de kinderen er toch echt op dezelfde manier uit komen, blijven we merken dat we in Afrika zijn, bijvoorbeeld dat moment waarop er tijdens het persen op dat ene kleine stukje hoofd wat zichtbaar is, een vlieg gaat zitten. Of dat er even gebeden wordt wanneer het kind niet snel genoeg geboren wordt. Of dat de vrouwen een halfuur na de bevalling hun spullen pakken en hun doeken gaan wassen...
De communicatie met de artsen en verpleegkundigen gaat over het algemeen best goed, al blijft het wel opletten. Laatst legde een verpleegkundige ons uit waarom ze bepaalde medicijnen aan een zwangere gaf, dit was vanwege zogenaamde “webs”. Daar hadden wij nog nooit van gehoord en dat vond de verpleegkundige dan wel weer vreemd. Een paar dagen later begon ze weer over de webs, aangezien wij nog steeds geen idee hadden wat dat was moesten we dit toch maar eens opzoeken. Dus even gevraagd hoe je dit spelde: w-o-r-m-s.... (mysterie opgelost!)
De komende dagen zullen we ons project hier afronden en hopelijk nog heel wat babies geboren laten worden! In het weekend willen we naar de Udzungwa Mountains gaan om een wandeling te gaan maken langs watervallen (Moeders geen zorgen, we gaan dit keer niet abseilen!)
-
03 December 2014 - 21:34
Cuny:
Lieve dames,
Wat een verhalen en avonturen!!!!En die bruiloft!!!Geniet nog maar even goed!!!
Hier was het vandaag errug koud, o ja...hebben jullie foto's?? Ook van die mooie lieve kindjes??
Heel veel liefs,dikke knuffel XXX
-
03 December 2014 - 22:06
Gerja:
Hallo meiden, wat een geweldig verhaal weer, en dan staat jullie ontmoeting met de slang er nog niet eens in ;-)
En wat fijn dat ze jullie " dutch way " nu gaan waarderen !
Wens jullie nog heel veel mooie ervaringen xxx -
03 December 2014 - 22:39
Margot:
geweldig verhaal meiden! Geniet nog veel daar! X -
04 December 2014 - 10:03
Annemaj :
Meiden,
Wat een super leuke verhalen allemaal! Geniet nog even van de tijd daar. Hopende op nog een paar mooie bevallingen via the 'Dutch way'.
Liefs, Annemaj -
04 December 2014 - 10:09
Femke:
Hardop gelachen om jullie stijve harken-verhaal, echt geweldig!! Laatste weekje stage alweer, bizar snel gaat het hè. Hopelijk nog een paar babies op de Dutch way eruit halen en dan heeerlijk genieten van het land! X -
04 December 2014 - 10:14
Ans:
Mooie belevenissen! Geniet ervan. En... jullie gaan toch wel met een gids de bergen in? (Sprak een bezorgde tante!)
Nog veel plezier. Gr...Ans -
04 December 2014 - 10:48
Christel:
Wat leuk om een keer zo'n bruiloft mee te maken en wat grappig dat jullie zo bij de familie betrokken worden! Heel veel succes en plezier de komende dagen, hopelijk kom je die wormen niet tegen :P. Oh en geniet maar lekker van het warme weer daar, hier is het ijs en ijskoud. Dikke kus! -
06 December 2014 - 10:55
Jose:
Wat een avontuur Tineke, geniet er nog van, groet uit Nederland -
06 December 2014 - 11:43
OmaAty:
Geweldig, wat heb ik genoten van jullie verhalen ! Ik zie het helemaal voor me, toch schitterend zo'n bruiloft mee te maken.
En jullie project van gezond eten voor kraamvrouwen loopt dus ook goed, fantastisch !
Ik heb de foto's van Skype van jou Anne groot afgedrukt hier op de piano staan en loop er gruwelijk mee op te scheppen tegen iedereen die hier binnen komt.
Gaan jullie toch wel met een goede gids de bergen in ? Ik denk dat je nu al onderweg bent, wat zullen jullie genieten !!! Liefs, dikke kus en groetjes ook voor Tineke natuurlijk. -
07 December 2014 - 20:32
Christien Nijhuis:
Aan anne en Tineke geweldig wat jullie meemaken, ik zou graag bij jullie zijn in Afrika, ik geniet van jullie nieuws, en nu nog twee weken vakantie. Heeeerlijk. Veel plezier Oma christien
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
